| Abstract : |
Mijn grootouders hadden vroeger meerdere matroesjka’s in de kast staan. Het is zo’n kast waar je eigenlijk hoort uit te blijven wanneer je nog te klein bent. Juist daarom fascineerden de poppen mij. Als het beneden stil was pakte ik ze van de kast af en sloop ermee naar de kamer ernaast. Eén voor één haalde ik dan de poppetjes uit elkaar. Tot het laatste poppetje, het ondeelbare deeltje, zo klein dat het niet meer op een poppetje leek. Dat poppetje was ik. En ik ben het nog steeds.
Ik ben dat ondeelbare deeltje dat op zich deel uitmaakt van oneindig veel onzichtbare delen. Schillen, grenzen, stolpen, omheiningen. Hoe ouder ik word, hoe meer schillen ik doorprik, hoe meer grenzen ik overtreed. Hoe ouder ik word, hoe betekenisvoller de eerste schillen blijken te zijn. De schillen die mijn jeugd verpakken, mijn eerste twijfels en realisaties, mijn eerste vriendschappen en mijn eerste kennismaking met mezelf. Als een reus heb ik nu geprobeerd de matroesjka die mijn leefwereld is te openen, de schillen één voor één af te pellen. Tot ik mezelf in mijn hand had liggen, een hoopje organen bijeen gehouden door het allerdunste schilletje van ze allemaal: de huid. En dat ben ik dan!
"It is a kind of rhythmic regularity that brings a minimum of liveable order to a situation in which chaos beckons. It is the tapping out of a kind of order of safety that protects the body through the rhythms of the earth itself. To repeat, it has three basic components: first, a point of order or inside- a home, nest, or space of safety that filters out or keeps the forces of chaos temporarily at bay; second, a circle of control that defines not only a safe inside but also a malleable or containable outside, a terrain to be marked, a field to be guarded; and third, a line of flight to the outside, a movement of migration, transformation, or deformation. A home, a yard and a way out."
Elizabeth Grosz, Chaos, Territory, Art. (2008: 52)
|
Home 
