| Abstract : |
In deze scriptie tracht ik een kijk te geven binnen de, voor veel mensen, onbekende wereld van ‘Glitch art’ en de methodes die ik heb ontwikkeld om mijn masterproef vorm te geven. In het eerste deel zal ik heb hebben over glitches en hoe dit tot ‘Glitch art’ is uitgegroeid. Ik kijk naar artiesten die, nog voor er sprake was van ‘Glitch art’, al aan het werken waren met beperkingen van bepaalde toestellen. De videokunst en installaties van Nam June Paik hebben hier naar mijn mening een grote rol in gespeeld, wat uiteindelijk heeft geleid tot de “ontdekking” van ‘Circuitbending’ halverwege de jaren ’60. De komst van het digitale tijdperk heeft nog meer mogelijkheden om te glitchen met zich meegebracht en zo zagen technieken als ‘datamoshing’ en ‘databending’ het daglicht. ‘Databending’ was de techniek die ik vorig jaar voor het maken van mijn bachelor proef heb gebruikt, omdat dit technisch de minst ingewikkelde vorm van data corruptie was. Het heeft echter een groot nadeel, het is zeer ongecontroleerd en berust volledig op het toevallige. ‘Datamosh’ daarentegen is veel betrouwbaarder en het is ook makkelijker om beelden er te doen uitzien zoals je wilt. Het is wel een techniek die enkel valt toe te passen op video omdat het gebruik maakt van beperkingen binnen video compressie, meer specifiek de InterFrame compressie. Op basis van enkele oude instructie video’s ben ik zelf een manier gaan zoeken om video’s te kunnen maken zoals het iconisch werk van Takeshi Murata of Ray Tintori. In het laatste deel heb ik het nog over mijn masterproef zelf, die over een persoonlijk onderwerp gaat. Ik probeerde mijn verhaal zodanig te vertalen in beelden dat het universeel begrijpbaar zou zijn voor het publiek van mijn film. Ik dacht dat het mogelijk moest zijn om mensen zich te doen inleven in mijn traumatische ervaring, maar ontdekte dat dit een bijna onmogelijk doel was. Het is onmogelijk om de angst of de herinnering van het exact moment over te brengen zodat het publiek hetzelfde gevoel gaat ervaren. |
Home 
