| Abstract : |
De zorgnood neemt toe bij de Vlaamse vergrijzende bevolking terwijl de overheid om bud-gettaire redenen aan die stijgende vraag niet zonder meer kan beantwoorden. Wie zorg nodig heeft zal die eerst in het eigen netwerk moeten zoeken. In dat netwerk zal de man-telzorger ondersteunt worden door professionele hulp.
In deze bachelorproef wordt eerst gekeken naar de Vlaamse beleidsopties die maken dat deze samenwerking tussen professionele en informele zorg noodzakelijk wordt. Deze op-ties worden aangevuld met literatuur die zich specifiek richt op de rol van de professional en van de mantelzorger en op de samenwerking tussen beiden. Dit wordt vergeleken met de Nederlandse situatie waar protocollering van de zorg verder uitgebouwd is in Vlaande-ren.
Het voorgaande wordt ook geconfronteerd met ethische en morele kritiek op deze ontwik-kelingen en keuzes. Maar ook de confrontatie met praktische bezwaren wordt aangegaan, want ondertussen moet elke Vlaming tot op latere leeftijd aan het werk blijven en tegelijk meer zorgtaken moeten opnemen.
De hulpverlening kent ondertussen een hoge maat van specialisatie en daarmee gepaard gaand, fragmentatie. Het vraagt van zowel professional als mantelzorger moeite om binnen die versnippering hulp te vinden die aansluit bij iemands noden. En omdat de overheid wil blijven volgen of haar geld goed besteed wordt, moet dat ook allemaal gerapporteerd en gedocumenteerd worden. De professional krijgt daardoor minder tijd voor de zorgvrager met wie hij net intensiever zou moeten samenwerken.
Om te kijken wat er zou kunnen helpen om deze samenwerking op beleidsmatig vlak te ondersteunen, wordt in deze bachelorproef de dialoog met de professionelen in de gezins-zorg aangegaan om te vragen welke elementen deel zouden kunnen of moeten uitmaken van een dergelijk beleid.
De professionelen vragen om minder administratie en om meer vertrouwen in hun deskun-digheid om hun werkdruk te verlagen. Hierdoor zouden ze meer tijd in de samenwerking met de mantelzorger kunnen steken. Omdat ze vraaggestuurd moeten werken in een ge-fragmenteerd werkveld ligt de werkdruk toch al hoger dan voorheen. Bij dat vraaggestuurd werken blijkt ook het beeld dat cliënten en mantelzorgers van gezinszorg hebben niet altijd realistisch is. Er wordt op beleidsniveau gevraagd om dit bij te sturen om de samenwerking te vergemakkelijken.
Zeven dagen op zeven hulp kunnen bieden vraagt ook flexibiliteit. De professionelen vragen om de vergoeding hiervoor gelijk te schakelen met de residentiële sector, anders zou de ambulante sector minder aantrekkelijk kunnen worden. |
Home 
