Samenvatting :
Zoals in de literatuurstudie is gebleken, kampt de organisatie binnen de zorg met een breuk
in de zorgcontinuïteit tussen intramurale- en extramurale zorg bij oncologische patiënten.
Doordat er onder andere geen goede informatieoverdracht is tussen intramurale- en
extramurale hulpverleners wat betreft de patiënt, hebben patiënten met kanker in hun
thuissituatie het gevoel dat ze aan hun lot worden overgelaten. Op extramuraal vlak wordt er
verwacht dat patiënten de nodige hulpdiensten zelf contacteren bij moeilijkheden. Maar uit
de syntheserapporten is gebleken dat patiënten vaak niet weten wie ze voor hulp moeten
contacteren. Het extramurale psychosociale landschap is zeer breed, maar gefragmenteerd.
Als zelfs hulpverleners niet goed weten bij welke instantie een bepaalde hulpvraag mag
aangediend worden, is het duidelijk dat het aanbod aan zorg- en dienstverleningen
onoverzichtelijk is voor leken. Dit heeft als treurig gevolg dat beide partijen elkaar moeilijk
of niet bereiken. Er ontbreekt een verbinding tussen enerzijds de hulpvraag van
kankerpatiënten in de thuissituatie die psychosociale problemen ondervinden na de
behandelingsfase, en anderzijds de verschillende hulpinstanties die iets voor deze patiënten
zouden kunnen betekenen.. Dit betekent dat door het ontbreken van die verbinding, er
eigenlijk niet geweten wordt hoeveel kankerpatiënten met psychosociale noden er zijn die
geen hulp krijgen. De afwezigheid van die verbinding zou opgevangen kunnen worden door
hulp in te schakelen van eerste lijn hulp- en zorgverleners in de thuiszorg, om mogelijke
signalen van psychosociale problemen op te vangen bij hun cliënten, en dit door te sturen
naar een centrale positie, zodat er verder onderzocht kan worden wat er is, om gepaste zorg
of hulp te kunnen bieden.
Het probleem is relevant, daar het aantal chronische kankerpatiënten die zorg en hulp nodig
hebben in de thuissituatie jaarlijks stijgende is. Als deze kankerpatiënten niet geholpen
worden met hun psychosociale problematiek, tast het niet alleen henzelf verder aan, maar op
den duur ook hun rechtstreekse omgeving. Daar het een omvangrijke groep chronische
kankerpatiënten betreft zou het op lange termijn mogelijk zelfs het welzijn binnen de
maatschappij en de welvaart van het land kunnen aantasten.
De literatuurstudie heeft aangetoond dat patiënten na behandeling kunnen onderworpen
worden aan late effecten van kankerbehandeling. Uit onderzoek blijkt dat angst, pijn,
vermoeidheid, depressie en seksuele problemen wel de meest voorkomende klachten zijn die
werden gerapporteerd.
De tool is een combinatie van observaties die voortkomen vanuit een ‘niet-pluis’-gevoel, en
anderzijds signalering van angst, pijn en vermoeidheid.
Deze tool werd in dit eindwerk niet uitgetest. Dit dient nog te gebeuren, indien het ontwerp
goed wordt bevonden. |
Wil je naar dit eindwerk verwijzen in je eigen eindwerk, paper of rapport, gebruik dan dit formaat (APA):
Guijo Terroba, R. (2014). Tool ter ondersteuning van de signalisatie van psychosociale problemen bij oncologische patiënten in de eerste lijn.
Onuitgegeven verhandeling, Hogeschool PXL, PXL-Healthcare.
Gevonden op
op
http://doks.pxl.be/doks/do/record/Get?dispatch=view&recordId=SEtd8ab2a8214dd81613014ddd38b1420b08.
|
Home 
