| Abstract : |
Vier personen bewandelen een pad. Een pad waar ze verhalen vertellen, lyrische woorden delen, locaties bezichtigen van dinerplek tot kerkhof en hun eigen creaties bespreken. Het is een draaikolk van nihilisme, zelfbevraging, schijterij en een greep naar het laatste hoopvolle lichtpunt waar ze zich allen in bevinden. Het is een lastvolle reis, de schouders zwaar door gedachtegangen die uiterst hevig kunnen doorwegen, maar stoppen met ons voort te bewegen is geen optie. Men kan schrijden, men kan slenteren, men kan kruipen. Maar de beweeglijke ledematen stopleggen is ons niet toegestaan. Een andere mening dan deze is puur zelfbedrog, als we het nu willen accepteren of niet. Kompanen, wat ons ook door het emotioneel onstabiele pad geschonken wordt, neem het vast met beide klauwen. Waan jezelf als Charon, overmeester de rivier Styx met zijn eindeloze gruwel, en als u wordt meegesleurd door een van zijn goddeloze golven, omarm dan deze koelte, het kan u deugd doen. Het is het einde van dit oneven pad dat de gebeurtenisvolle wandeling zijn ware nut geeft, de honger die het avondmaal zo overheerlijk maakt. |
Home 
