Samenvatting :
Een fotografisch beeld geeft steeds een vast gelegd kader, het is een zorgvuldig geconstrueerd plaatje van de werkelijkheid. De foto gaat voorbij aan de volledigheid van de kijkervaring. Ze legt een fractie van een seconde vast, de optelsom van alle toevalligheden die naar dat moment geleid hebben. Wat ze niet vangt is de vloeiende stroom van het kijken, de nervositeit van de blik, de nabijheid van onze vingertoppen. De ervaring van licht wordt niet in een foto gevangen, en ook de invloed van licht op de kleuren in de wereld wordt niet tastbaar in het gefotografeerd beeld. Het onderzoek naar de verschillen tussen de fotolens en het oog leidde tot een vraagstelling over de grenzen van het beeld. Het beeld gaat een interactie aan met de ruimte, het is niet enkel een nabootsing van de werkelijkheid en de kijkervaring meer. Het beeld maakt er nu ook deel van uit. Het beeld zoekt een weergave van de werkelijkheid, maar komt tot de conclusie dat die steeds aan een persoonlijke en singuliere visie onderhevig is. De ultieme werkelijkheid bestaat niet, en ontglipt daarom net aan het beeld. |
Wil je naar dit eindwerk verwijzen in je eigen eindwerk, paper of rapport, gebruik dan dit formaat (APA):
Mesotten, L. (2017). De manipulatie manipuleren. Het gebrek in de fotografie.
Onuitgegeven verhandeling, Hogeschool PXL, PXL-MAD.
Gevonden op
op
http://doks.pxl.be/doks/do/record/Get?dispatch=view&recordId=SEtd8ab2a8215c86dfb7015c86e93b9607a4.
|
Home 
