| Abstract : |
Iedereen kent de stad als een bruisende en dynamische ruimte. Een ruimte vol met mensen en constante activiteit. Maar wat is er te zien voorbij deze drukte en chaos?
In dit onderzoek focus ik me op het tweede gezicht van de stad Maastricht. Een stad, waar de personen zijn weggevaagd, en architectuur de bovenhand neemt. Richtinggevend hierbij stel ik me de vraag hoe fotografische en grafische beelden in staat zijn die desolate ruimte, waarin de mens slecht in sporen aanwezig is, op te wekken.
In het eerste deel worden bepalende factoren, zoals de menselijke afwezigheid, abstractie, reflectie en perspectief grondig besproken.
Een eerste factor is de menselijke afwezigheid, die voortvloeit uit het urbane aspect van een stad, waar er door overbevolking, gaten in de stedelijke ruimte ontstaan. Hierop volgend wordt abstractie gezien als een isolement. Door de cadrage ontstaat er een gelaagdheid, die een suggestie naar een achterliggende ruimte suggereert. De nieuwsgierigheid naar deze achterliggende ruimte wordt nog eens versterkt door een volgende factor. Het perspectief duwt de kijker letterlijk naar een desolate ruimte en versterkt zo het suggestief karakter van het beeld.
Maar de belangrijkste factor is reflectie. Deze factor wordt besproken als een bemiddelingsruimte tussen kijker en de achterliggende, onbekende ruimte. Aan de hand van het openen en sluiten wordt het suggestieve karakter van het fotografisch beeld verhoogd.
In een volgende stap vormen de fotografische beelden de basis voor het grafisch luik, bestaande uit kleurengradiënten en strakke lijnstudies. Deze kleurgradiënten en lijnstudies tonen je elk een abstracte, grafische vertaling, die je een antwoord bieden op de vraag hoe grafische beelden de desolate ruimte evoceren. |
Home 
