Samenvatting :
Dagelijkse werk- en leefomgevingen zijn, als producten van onze Westerse maatschappij, tot neurotische en klinische ruimtes geworden. ‘Afstandelijk Dichtbij’ en ‘Kil’ trachten via mediumeigen kwaliteiten van fotografie en film de beleving van deze ruimtes te vervreemden. Door het verdringen van de beeldende activiteit in de abstracte beeldende expressie en de bevangenheid binnen het beeldvlak kenmerkt de fotoreeks ‘Afstandelijk Dichtbij’ zich. In het verlengde hiervan vormt ‘Kil’, die de fotografische beleving verheft en de grens met film aftast. ‘Kil’ plaatst deze tijdloze ruimtes als statisch composities in opspraak met tijd in het filmnarratief, het filmbeeld neigt zo steeds terug naar de foto.
In dit artikel doe ik onderzoek naar de psychologie van beelden. Ik tast mediumeigen kwaliteiten van fotografie en film af en reflecteer steeds op de beleving van de afgebeelde ruimte. |
Wil je naar dit eindwerk verwijzen in je eigen eindwerk, paper of rapport, gebruik dan dit formaat (APA):
Smets, M. (2014). Vervreemding bij klinische ruimtes, tussen foto en film.
Onuitgegeven verhandeling, Hogeschool PXL, PXL-MAD.
Gevonden op
op
http://doks.pxl.be/doks/do/record/Get?dispatch=view&recordId=SEtd8ab2a8214d8fbcc5014d9ab4e55a0a62.
|
Home 
