Samenvatting :
Eten doen we met onze ogen. Wanneer we voedsel bereiden dan valt het weleens op dat dit er mooi uitziet, toch gaat het er vooral om dat we het nadien kunnen opeten. Dit ligt anders voor de visuele cultuur die rond culinaire fotografie is ontstaan. Een tendens die vooral op sociale media aan een opmars bezig is, en waaraan ook talloze kookpramma’s niet vreemd zijn.
Wat vertelt het over een maatschappij die een basisbehoefte tot een hedonistische eredienst verheft, terwijl diezelfde maatschappij bedenkelijke ethische kwesties voortbrengt zoals eetstoornissen en de voedselindustrie? Met mijn masterproject neem ik de eetcultuur op de korrel, een eetcultuur die zich eerder op het oog dan op de maag richt door een valse perfectie te verheerlijken. Dat doe ik door aan de hand van meerdere strategieën deze onverteerbare delicatessen te perverteren en te saboteren. Samen met de toeschouwer herken ik onverdoofde schoonheid in lekkernijen met afstotelijke kleuren, atypische composities of zelfs ingedikt bloed. |
Wil je naar dit eindwerk verwijzen in je eigen eindwerk, paper of rapport, gebruik dan dit formaat (APA):
Cipolletti, A. (2019). Neem en eet, dit is mijn lichaam. Een experimenteel beeldend onderzoek in de onconventionele foodfotografie.
Onuitgegeven verhandeling, Hogeschool PXL, PXL-MAD.
Gevonden op
op
http://doks.pxl.be/doks/do/record/Get?dispatch=view&recordId=SEtd8ab2a8216cd34f52016cd36318e00511.
|
Home 
