Samenvatting :
Het is vanzelfsprekend dat daglicht een warm karakter heeft en dat we in haar schaduw kunnen afkoelen. Hetzelfde geldt voor het vele koude licht dat in onze omgeving aanwezig is, zoals koude LED-verlichting, schermlicht van computers, Iphones, Ipads,… Dit digitale licht wordt (onterecht) nauwelijks opgemerkt en wordt verdrongen achter de primaire functie van de apparaten. Het licht wilt met haar lichtstralen ze geen ruimtes verlichten, haar verschijningsvorm loopt niet volgens een vast ritmepatroon en ze wordt wakker wanneer u als gebruiker ermee in interactie treedt. Vanaf het moment dat het koude licht in materie uitgevonden was, zijn vele kunstenaars haar karakteristieken gaan onderzoeken om op basis hiervan kunstwerken mee te maken. Het licht werd zo meer een zelfstandig beeldelement.
Door het koude, digitale licht als een volledig autonoom object te behandelen, vond ik antwoord op de vraag: ‘Hoe kan ik dit immaterieel gegeven als een materie voorstellen om zo het ware gelaat van het licht te ontdekken?’, met de focus op wat het karakter van het digitale licht is en hoe ze met haar omgeving omgaat. Het digitale licht wordt geconfronteerd met analoog printpapier waarbij er een vormen- en lichtspel ontstond waar positieve en negatieve ruimtes elkaar steeds afwisselen, dit met enig doel de attentie over dit koude, digitale licht te her-veroveren. |
Wil je naar dit eindwerk verwijzen in je eigen eindwerk, paper of rapport, gebruik dan dit formaat (APA):
Schoolmeesters, H. (2015). De huid van het licht. Een fenomenologische benadering.
Onuitgegeven verhandeling, Hogeschool PXL, PXL-MAD.
Gevonden op
op
http://doks.pxl.be/doks/do/record/Get?dispatch=view&recordId=SEtd8ab2a8215383c81001542daa171301cb.
|
Home 
